Diyelim ki Roger adında bir adam Elaine adında bir kadına ilgi duyuyor. Kadını sinemaya davet ediyor; kadın kabul ediyor; oldukça iyi vakit geçiriyorlar. Birkaç gece sonra onu yemeğe davet ediyor ve yine eğleniyorlar. Düzenli olarak görüşmeye devam ediyorlar ve bir süre sonra ikisi de başka kimseyle görüşmüyor.

Sonra bir akşam eve giderken Elaine'in aklına bir düşünce geliyor ve gerçekten düşünmeden yüksek sesle söylüyor: "Bu geceden itibaren tam altı aydır görüştüğümün farkında mısın?"

Sonra arabada sessizlik oluyor. Elaine'e göre çok gürültülü bir sessizlik gibi geliyor. Kendi kendine düşünüyor: Aman Tanrım, bunu söylemem onu rahatsız ediyor mu acaba? Belki de ilişkimiz yüzünden kendini kısıtlanmış hissediyor; belki de onu istemediği veya emin olmadığı bir tür yükümlülüğe itmeye çalıştığımı düşünüyor.

Ve Roger düşünüyor: Aman Tanrım. Altı ay.

Ve Elaine düşünüyor: Ama, hey, ben de bu tür bir ilişki istediğimden emin değilim. Bazen biraz daha fazla alanım olmasını diliyorum, böylece gerçekten bu şekilde devam etmek isteyip istemediğimi düşünmek için zamanım olurdu, istikrarlı bir şekilde ... yani nereye gidiyoruz? Bu düzeyde yakınlıkla birbirimizi görmeye devam mı edeceğiz? Evliliğe mi doğru gidiyoruz? Çocuklara mı? Birlikte geçireceğimiz bir ömre mi? Bu düzeyde bir bağlılığa hazır mıyım? Bu kişiyi gerçekten tanıyor muyum?

Ve Roger düşünüyor: . . . yani bu demek oluyor ki ... bakalım ... Şubat'tı, dışarı çıkmaya başladığımızda, arabayı bayiye götürdükten hemen sonraydı, yani ... kilometre sayacına bir bakayım ... Aman Tanrım! Burada yağ değişimi için çok geç kaldım.

Ve Elaine düşünüyor: Üzgün. Bunu yüzünden görebiliyorum. Belki de bunu tamamen yanlış anlıyorum. Belki ilişkimizden daha fazlasını, daha fazla yakınlık, daha fazla bağlılık istiyordur; belki de ben hissetmeden önce bile benim bazı çekincelerim olduğunu hissetmiştir. Evet, eminim ki budur. Bu yüzden kendi duyguları hakkında bir şey söylemek konusunda bu kadar isteksiz. Reddedilmekten korkuyor.

Ve Roger düşünüyor: Ve onlara şanzımana tekrar baktıracağım. O moronların ne dediklerini umursamıyorum, hala doğru vites değiştirmiyor. Ve bu sefer soğuk havayı suçlamaya çalışmasalar iyi olur. Hangi soğuk hava? Dışarısı 30 derece ve bu şey çöp kamyonu gibi vites değiştiriyor ve ben o beceriksiz hırsızlara 600 dolar ödedim.

Ve Elaine düşünüyor: Öfkeli. Ve onu suçlamıyorum. Ben de öfkelenirdim. Onu buna maruz bıraktığım için kendimi çok suçlu hissediyorum ama kendimi bu şekilde hissetmeme engel olamıyorum. Emin değilim.

Ve Roger düşünüyor: Muhtemelen sadece 90 günlük bir garanti olduğunu söyleyecekler. Tam olarak söyleyecekleri bu, aşağılık herifler.

Ve Elaine düşünüyor: Belki de ben çok idealistim, beyaz atına binmiş bir şövalyenin gelmesini bekliyorum, tam da mükemmel bir insanın, birlikte olmaktan zevk aldığım bir insanın, gerçekten önemsediğim bir insanın, beni gerçekten önemsiyor gibi görünen bir insanın yanında oturuyorum. Bencil, liseli romantik fantezim yüzünden acı çeken bir insanın.

Ve Roger düşünüyor: Garanti mi? Garanti mi istiyorlar? Onlara bir garanti vereceğim. Garantilerini alıp doğrudan ......

"Roger," diyor Elaine yüksek sesle.

"Ne?" diyor Roger, irkilerek.

"Lütfen kendine böyle işkence etme," diyor, gözleri yaşlarla dolmaya başlıyor. "Belki de asla yapmamalıydım... Ah, öyle hissediyorum ki..."

(Ağlayarak yıkılıyor.)

"Ne?" diyor Roger.

"Ben tam bir aptalım," diye hıçkırıyor Elaine. "Yani, şövalye olmadığını biliyorum. Bunu gerçekten biliyorum. Bu aptalca. Şövalye yok ve at da yok."

"At yok mu?" diyor Roger.

"Beni aptal sanıyorsun, değil mi?" diyor Elaine.

"Hayır!" diyor Roger, sonunda doğru cevabı öğrendiği için mutlu.

"Sadece... Benim... Biraz zamana ihtiyacım var," diyor Elaine.

(Roger olabildiğince hızlı düşünerek güvenli bir yanıt bulmaya çalışırken 15 saniyelik bir duraklama oluyor. Sonunda işe yarayabileceğini düşündüğü bir yanıt buluyor.)

"Evet," diyor.

(Elaine, derinden etkilenerek eline dokunuyor.)

"Oh, Roger, gerçekten böyle mi hissediyorsun?" diyor.

"Ne şekilde?" diyor Roger.

"Zamanla ilgili olarak böyle," diyor Elaine.

"Oh," diyor Roger. "Evet."

(Elaine ona dönüp derin derin gözlerinin içine bakar, bu da Elaine'in bir sonraki söyleyeceği şey konusunda, özellikle de bir atla ilgiliyse, çok gergin olmasına neden olur. Sonunda konuşur.)

"Teşekkür ederim, Roger," der.

"Teşekkür ederim," der Roger.

Sonra onu eve götürür ve o yatağına uzanır, çelişkili, işkence görmüş bir ruhla şafak vakti ağlar, Roger ise evine döndüğünde bir Doritos paketi açar, televizyonu açar ve hemen hiç duymadığı iki Çekoslovakyalı arasındaki bir tenis maçının tekrarına kendini kaptırır. Zihninin en ücra köşelerindeki minik bir ses ona arabada önemli bir şeyler döndüğünü söyler, ancak ne olduğunu asla anlayamayacağından oldukça emindir ve bu yüzden düşünmemesinin daha iyi olduğunu düşünür.

Ertesi gün Elaine en yakın arkadaşını veya belki ikisini arayacak ve bu durum hakkında altı saat boyunca konuşacaklar. Titizlikle, onun söylediği her şeyi ve onun söylediği her şeyi analiz edecekler, tekrar tekrar gözden geçirecekler, her kelimeyi, ifadeyi ve jesti anlam nüansları açısından inceleyecekler, her olası sonucu göz önünde bulunduracaklar. Bu konuyu haftalarca, belki aylarca ara ara tartışmaya devam edecekler, hiçbir zaman kesin bir sonuca varamayacaklar, ama bundan asla sıkılmayacaklar.

Bu arada, Roger, bir gün Elaine ile ortak bir arkadaşıyla raketbol oynarken, servis atmadan hemen önce duracak, kaşlarını çatacak ve şöyle diyecek:

"Norm, Elaine hiç at sahibi oldu mu?"